Onze club kan niet zonder vrijwilligers. Sommigen zie je veel en vaak, anderen doen in stilte of achter de schermen hun werk. In deze rubriek leren we onze vrijwilligers kennen door hem of haar een aantal vragen te stellen. Deze keer is het de beurt aan Nikita Peters (27).

Sinds februari 2016 woont Nikita in Benningbroek. Samen met haar vriend, haar “bonuskind” Stanley en haar eigen kinderen Romario en Leona. Ook zijn er nog 2 kleintjes van hen samen, die tijdens het interview boven lagen te slapen. Een gezellig huishouden, waarin veel plaats is voor voetbal. Romario voetbalt in de JO11, Leona in de MO11 en Nikita traint de JO10. Vorig seizoen speelden Romario en Leona samen in de JO10 en was er rond de winterstop een nieuwe trainer nodig voor dat team. Nikita gaf aan dat graag te willen doen en zodoende hadden we er weer een fanatieke vrijwilliger bij.

De kinderen hebben het voetballen van hun moeder meegekregen. Nikita speelde in haar jeugd eerst bij sv Diemen in een jongensteam, daarna bij Voorland in een meisjesteam en daarna, nadat het gezin binnen Amsterdam verhuist was, bij Kadoelen. Dit alles gebeurde vanaf haar achtste tot haar zestiende.
Het vrijwilligerswerk zat er jong in bij Nikita. Zowel haar vader als haar moeder waren actief bij hun voetbalclub in Amsterdam-Noord. Moeder richtte het dameselftal bij Kadoelen op en was scheidsrechter, vader was coach bij de F-jes (tegenwoordig JO8). Nikita heeft zelf haar scheidsrechterpapieren gehaald en ging vaak mee met haar vader als hij ging coachen.

“Ik vond het leuk om te zien hoe hij met die kleine jongetjes bezig was en hen beter maakte en ook plezier liet maken in het voetballen. Doordat ik dat zag en vaak mee was, ben ik zelf dat team gaan trainen door de week. Mijn vader hielp me in het begin met wat oefeningen en hij bleef de coach, dus samen deden we dat team. Ik was toen 14 jaar en vond toen al het training geven leuker dan het coachen. Ook nu nog geef ik alleen training. Het coachen wordt door Joost Ligthart en Lisa de Niet gedaan. Mijn voorkeur ligt bij de jongste spelertjes. Zij zijn nog kneedbaar en met hen kan ik de basisdingen oefenen en ze leren dat ze samen een team zijn en elkaar moeten helpen.

Bij Kadoelen heb ik toen 2 jaar training gegeven en 2 jaar werden we kampioen. Mijn vader was echt trots op zijn team en op mij toen.”

Inmiddels woont ze dus zo’n 4 jaar in Benningbroek en dat is nogal een verschil met Amsterdam. Het grote voordeel is volgens haar dat de kinderen lekker naar buiten kunnen en op straat kunnen spelen zonder dat er veel verkeer door de straten gaat. Zo kunnen ze lekker zelfstandig naar buiten en zijn ze een stuk vrijer dan dat ze in Amsterdam hadden geweest. Dat de kinderen het hier zo goed naar hun zin hebben is ook de grootste reden dat het gezin van plan is hier nog lang te blijven wonen. DESS is hier uiteraard blij mee, want een fanatieke trainer en 2 leuke spelers zijn meer dan welkom en wie weet wat de twee jongste kinderen in de toekomst nog gaan toevoegen aan onze club…….