Marcel Reus

Op dinsdag 13 juli 2021 bereikte ons het ongelofelijke, niet te bevatten bericht dat Marcel Reus op 51-jarige leeftijd is overleden door een bizarre samenloop van omstandigheden. Veel te jong, nog midden in het leven en zeker nog niet klaar om ons en de wereld te verlaten. En Miranda, Mireille en Valerie zonder man en vader achter te laten. Wat was hij apetrots op zijn meiden. Toen ik het artikel in het Noord Hollands Dagblad las dacht ik zeker niet dat het om Marcel ging. Later hoorden we dat hij het slachtoffer was en gingen we nog niet uit van het ergste. Je hoopte dat hij het zou redden, totdat het bericht van zijn totaal onverwachte overlijden kwam en sinds dat moment staat de wereld op zijn kop. Je gelooft het niet maar het is echt, wij moeten verder zonder Marcel Reus. Het mag niet, het kan niet maar helaas is het waar. Met zijn overlijden verliezen wij een ras optimist, een op en top clubman, een jongen met een rood wit hart, een manusje van alles.

In 1995 leerde ik Marcel kennen toen ik zelf bij DESS ging voetballen en ploeggenoot van hem werd. Marcel was een goede voetballer, een technische middenvelder die gezegend was met een goed schot. Ik kwam uit Hoorn en heb best moeten wennen aan het West-Friese taaltje dat hij sprak. Ik heb menig keer gedacht, waar heeft hij het over? Toen ik trainer werd van de selectie, heb ik hem nog een aantal jaren onder mijn hoede gehad. Het was een goede voetballer maar bovenal een fijn mens om mee samen te werken. Totdat lichamelijke ongemakken hem het voetballen onmogelijk maakte en hij daarmee moest stoppen. Als je denkt dat hij daarmee verloren was voor de club, dan heb je het mis. Want hij heeft zich altijd voor DESS als super vrijwilliger ingezet. Het was sowieso een handige kerel, want wat zijn ogen zagen, dat maakten zijn handen. En hij had overal verstand van. En je kon altijd een beroep op hem doen. Nee zeggen en zeuren kwamen niet in zijn woordenboek voor.

Wat heeft hij onder andere allemaal voor DESS gedaan? Hij was voetballer, van jongs af aan. Toen hij als jeugdspeler in de B2 speelde is hij kampioen geworden onder leiding van vader Cees die trainer / coach was van het team. Hij heeft 7 jaar in het bestuur gezeten, is coach geweest van het tweede elftal samen met Arie de Niet en is zelfs tijdelijk trainer van de selectie geweest toen de toenmalige hoofdtrainer Jaap Beerepoot stopte en hij het roer samen met Ron de Boer overnam. Gek, want ik trainde op dat moment een andere club en zo stonden we ineens als rivalen tegenover elkaar. Ondanks dat het met DESS op dat moment sportief wat minder ging, kwam er geen onvertogen woord uit zijn mond. Dat was Marcel ten voeten uit.

Hij was keeperstrainer, gelegenheidsscheidsrechter en vaste scheidsrechter tijdens de voetbalweek. En, ik heb het al gezegd, een manusje van alles. Je kon altijd een beroep op hem doen. Het was een goedzak. De laatste jaren was hij één van de vaste vrijwilligers achter de bar. Samen met zijn vaste maat Kees Oudt. En daar genoten zij samen onwijs van. Als er derby’s werden gespeeld of andere festiviteiten waren, dan waren ze haantje de voorste om hun diensten aan te bieden. In de hoop een topomzet binnen te halen. En ik moet zeggen, dat is vaak gelukt. Door keihard te werken, het creëren van gezelligheid en zonder enige wanklank. Wij zijn hem dan ook heel veel dank verschuldigd voor zijn tomeloze inzet.

Onze gedachten gaan uit naar Miranda, Mireille en Valerie. Wat moet het zwaar, zo niet onmogelijk zijn om afscheid van Marcel te moeten nemen, terwijl ze daar nog lang niet klaar voor zijn. En geen tijd hebben gehad om nog van alles tegen hem te zeggen. Je kunt je er niets bij voorstellen maar we kunnen er wel allemaal voor ze zijn. Ik hoop dat zoveel mogelijk mensen ze steunen in deze onwerkelijke tijd. En ook straks als het definitief afscheid achter de rug is. Wij wensen ze heel veel sterkte en kracht voor nu en in de toekomst. Dat wensen wij ook zijn overige familieleden en vrienden en ons allemaal. Want we verliezen in Marcel een man met een rood wit hart, een keiharde werker, iemand die geen vlieg kwaad deed en het iedereen naar de zin wilde maken.

Het was een eer hem te mogen kennen en we zullen hem ontzettend missen.

Ruud Wiersma