Onze club kan niet zonder vrijwilligers. Sommigen zie je veel en vaak, anderen doen in stilte of achter de schermen hun werk. In deze rubriek leren we onze vrijwilligers kennen door hem of haar een aantal vragen te stellen. Deze keer is het de beurt aan Nico Huisman (65).
Eén van de vrijwilligers bij DESS die er al lange tijd rond loopt is Nico Huisman. Vroeger speelde hij zelf bij de club en tot op de dag van vandaag geeft hij training. We lopen zijn carrière bij DESS van begin tot eind even door.
‘In 1954 ben ik geboren in Nibbixwoud en in 1976 kwam ik op Burgemeester Elmersstraat 57 te wonen doordat ik ging trouwen. Toenmalig voorzitter Hans Vis kwam toen aan de deur met de vraag of ik bij DESS wilde komen spelen. Ik speelde toen bij SEW in het 2e en Hans had een nieuwe sponsor gevonden die graag een eerste elftal wilde met wat jonge spelers met potentie. Kennelijk hoorde ik daar ook bij volgens hen. De nieuwe sponsor (autosloperij Sijbekarspel) beloofde mij een paar nieuwe voetbalschoenen als ik zou komen. We speelden onze wedstrijden op het huidige complex, maar we trainden nog bij de Kerkelaan. Volgens mij was dat omdat de verlichting daar nog stond. We hebben met mijn team op een dag de kabels nog uitgegraven. Die werden meegenomen naar de Sportlaan.
Op één van de trainingen op de Kerkelaan regende het en waren mijn handen dus nat geworden. Ik ben toen tijdens de training mijn trouwring verloren. Als iemand die ooit gevonden heeft, zou ik em graag terug willen……..
Ik heb in die tijd training gehad van onder andere Van Breda, De Bakker, Piet Koops, Van De Meulen en Siem Kuin.
In 1988 ben ik gestopt met zelf voetballen. Inmiddels waren mijn 4 kinderen geboren. In 1980 mijn eerste zoon, in 1981 mijn dochter en in 1984 en 1986 nog twee zoons. Mijn oudste zoon ging in 1987 op voetbal en stond regelmatig voor een vaste poort als er getraind moest worden. Toen ik dat aankaartte op de jaarvergadering kreeg ik te horen dat ik het dan zelf wel zou kunnen gaan doen en zo ben ik training gaan geven en ben ik ook de trainerscursus gaan volgen.
In 1988 waren kort na elkaar mijn ouders overleden en wilde ik graag in mijn ouderlijk huis gaan wonen. Ik ging dus terug naar Nibbixwoud en ben daar trainer van SEW 2 geworden en deed er een jeugdteam bij.
In 2010 werd ik door Delia Bakker gevraagd of ik de dames van DESS wilde gaan trainen en coachen. Zij ging met een neefje van mij om en zo kwam ze bij mij terecht. Tot en met afgelopen seizoen heb ik de dames getraind. Eerst 2 seizoenen Dames 1, daarna samen met Jelle Dames 1 en de Meisjes B-junioren gecombineerd getraind. De trainingsopkomst van beide teams liep wat terug, dus hebben we de teams samen gevoegd. Cor Vlaar was in die tijd op zondag mee als vlagger en dat was altijd erg gezellig.
Daarna kwam de groep met Nick van Diepen, Thijs en Remco Swier en Maico Verhoeven. Nu geef ik al voor het 4e seizoen training aan de groep van Jordi Stins, Daniel Huisman en Seth van Diepen. Ook zit ik in de Werkgroep Voetbal, die plannen bedenkt om de trainers en coaches te ondersteunen.
Door de jaren heen zijn er natuurlijk veel dingen veranderd, maar DESS is nog steeds vooral een leuk, gezellig cluppie. Wat ik me herinner van vroeger was het Stratenvoetbaltoernooi aan het eind van ieder seizoen. Ook toen ik in Nibbixwoud woonde deed ik mee, omdat ik op de Wijzend woonde en bij DESS gevoetbald had, mochten wij met de Wijzend ook een team inschrijven. De Westerstraat was altijd een sterk team. Na verloop van tijd werd het steeds fanatieker en werden er per straat alleen de beste spelers gevraagd, terwijl het natuurlijk de bedoeling was dat veel mensen mee gingen doen en ook de oudere mensen meespeelden en gezellig een biertje gingen drinken na hun wedstrijdjes. De Voetbalweek zoals die nu bestaat is vergelijkbaar en toegankelijk voor iedereen.
Als laatste wil ik nog even noemen dat het me opvalt dat de attentheid bij ziek en zeer bij deze club erg groot is. Ik ben in de afgelopen 10 jaar 2x langdurig afwezig geweest en beide keren kwamen er bloemen van het bestuur, kaarten van spelers/speelsters en berichten van allerlei betrokken mensen. Dat is niet bij elke club zo en dat doet je erg goed als je in de ziekenboeg zit.’
