Onze club kan niet zonder vrijwilligers. Ook dit seizoen zullen er verschillende mensen voor even op de voorgrond treden, zodat we hen beter leren kennen. Deze keer is het de beurt aan: Mireille Meilink (49)

Aangekomen in Midwoud word ik begroet door Sushi, het hondje van Marco en Mireille. Na wat ruiken en blaffen ben ik goedgekeurd en mag ik gaan zitten. Aan tafel zijn Mireille en haar moeder bezig een pan soep te maken. Duidelijk paprikasoep, want er worden gedurende het hele interview paprika’s in stukjes gesneden.

“Ik kan en mag alleen nog heel dun of vloeibaar voedsel eten. Alles gaat door de blender of wordt gepureerd en hoewel ik veel dingen enorm mis qua eten, zijn er ook dingen die best lekker zijn op die manier. Je leert ook wat trucjes. Als je bijvoorbeeld de aardappel, wortels en gehaktbal apart blendert behoud het zijn originele kleur en wordt het geen bruine drab. Dat eet toch lekkerder.”

De reden van deze manier van eten is helaas geen vrolijk verhaal, al moet gezegd dat Mireille het moedig en sterk verteld. Zonder slikken of snikken vertelt ze alles wat ze kwijt wil. “Natuurlijk baal ik ervan en huil ik erom, maar ik kan er ook goed over praten. Als ik het even niet meer zie zitten heb ik altijd Marco. Hij zegt dan: ”Schat, we zijn getrouwd in goede en slechte tijden en tot de dood ons scheid.” Hij zal me dus nooit alleen laten en hij is een geweldige steun.

In april werd er een tumor van 4 cm achter mijn middenrif gevonden. Het zat vast tussen mijn luchtpijp en slokdarm en was operatief niet te verwijderen. Inmiddels ben ik 30x bestraald en heb ik 5x chemotherapie gehad, maar het heeft nog niet geholpen. Nu ben ik bezig met een zwaardere chemo en hopen we dat die chemo wel aanslaat. Er zijn zo’n 6 verschillende chemo’s en ik heb nu 3 soorten gehad. Het is afwachten en hopen dat één van de volgende chemo’s wel helpt. Ondertussen zijn we ook aan het kijken in België voor een second opinion en mogelijkheden die ze hier nog niet gezien hebben. Er is ook een privékliniek in Duitsland die bepaalde behandelingen uitvoert die hier niet gedaan worden en ik heb me aangemeld voor trials (medicijnen die tot nog toe alleen op dieren zijn getest). Ik probeer alles, want ik heb niets meer te verliezen.”

Dat Mireille in België is uitgekomen voor de second opinion is geen toeval. Ze is er namelijk geboren. Mijn eerste gedachte: hoe kom je dan bij Marco terecht, die in Spanbroek woonde?
“We speelden allebei het onlinevoetbalspel “Hattrick”. Die community regelde een uitje: karten in Utrecht. Ik ben er met m’n broer heengegaan. Daar heb ik Marco ontmoet en hebben we een leuke dag gehad. Hij vertelde helaas dat hij al getrouwd was en 3 kinderen had. Ik heb m’n nummer opgeschreven en gezegd dat hij maar moest bellen als hij weer vrij was. Dat was in 2007 en in 2009 werd ik gebeld. Hij was gescheiden, had een tijdje rust genomen en had mijn nummer bewaard. Vanaf toen zijn we samen. In 2007 maakte ik trouwens meteen een blunder. Bij het karten moest je zo’n muts op onder je helm. Daar zat een gat in en ik dacht dat dat voor mensen met een paardenstaart was, dus ik deed dat gat aan de achterkant. Het was echter bedoeld om doorheen te kijken, dus ik zag er vrij gek uit met dat ding op m’n kop…. Marco heeft me toen meteen enorm uitgelachen.

Later dat jaar zijn we getrouwd. Mijn vader lag toen in het ziekenhuis met dezelfde ziekte als ik nu heb en we zijn naar hem toegegaan om toestemming te gaan vragen om te trouwen, maar vooral om te vragen of ik naar Nederland mocht verhuizen. Als ik zeker wist dat hij de ware was, mocht het. Dat wist ik zeker, dus toen ben ik naar Spanbroek verhuisd en later samen naar Midwoud. We wilden toen eigenlijk in Benningbroek of Sijbekarspel komen wonen, hebben ook gekeken op het Klammeland, maar dat bleek te duur en dit huis in Midwoud konden we goedkoop krijgen. We hebben beiden niks met Midwoud en spreken hier alleen af en toe de buren. Ons sociale leven speelt zich af in Benningbroek. Marco werkte al bij Jacob Karsten en ik sinds een aantal jaren ook en ook onze vrienden komen er vandaan.”

Jacob was indirect ook verantwoordelijk voor hun intrede bij DESS. Zijn dochters hebben Marco en Mireille gevraagd om hun team te komen trainen en coachen. Inmiddels beginnen ze aan hun 5e seizoen met hun meiden. “We hadden al ervaring opgedaan bij VVS en HOSV. Bij HOSV hebben we een jaar het G-team gedaan. Prachtige ervaring. Daarna hebben we 4 seizoenen de dames van VVS getraind en gecoacht. Die meiden kwamen allemaal op onze bruiloft en wij werden uitgenodigd op babyborrels enzo. Het werd uiteindelijk te vriendschappelijk, dus toen werd het tijd om te stoppen. Na 2 jaar niks zijn we toen bij DESS gekomen. Na een jaar kreeg ik van Anita een kaartje in de bus met de vraag of het bestuur van DESS niet iets voor mij zou zijn. Sindsdien ben ik bestuurslid algemene zaken/voetbalzaken. Elke coach kan bij mij terecht voor vragen of hulp. Ook ben ik de link tussen de kantinecommissie en het bestuur en doe ik het lief-en-leed-potje samen met Jolanda. Dat laatste moet nog een beetje van de grond komen.”

Aan het eind van ons gesprek is Marco ook thuis gekomen om hier en daar wat aan te vullen en is moeder na een powernap weer helemaal fit. De pan met paprika’s zit helemaal vol.
’s Avonds krijg ik te horen dat de soep goed gesmaakt heeft. Het beetje energie wat er was in die tijd, is dus goed besteed.