Onze club kan niet zonder vrijwilligers. Sommigen zie je veel en vaak, anderen doen in stilte of achter de schermen hun werk. In deze rubriek leren we onze vrijwilligers kennen door hem of haar een aantal vragen te stellen. Deze keer is het de beurt aan Eize Bartels (34).
Hoe komt een geboren Amsterdammer in een rustig dorpje als Sijbekarspel terecht? Dat kan op allerlei manieren, maar deze manier had ik nog niet eerder gehoord.
“Ik ben geboren in de Bijlmer. Toen ik 15 was verhuisden m’n ouders naar Twisk. Dat was echt een cultuurshock. Opeens woonde ik in een dorpje waar iedereen elkaar rustig gedag zei op straat, ook de mensen die je niet kende. Ik moest ook een heel eind fietsen naar school in Hoorn. Het West-Fries wat mensen spraken verstond ik ook echt niet. Ik was een keer aan het ontbijt aangeschoven bij een vriendin en haar moeder zei tegen me: ”Wul je d’r nag een bekuitje boi?” Ik snapte er geen bal van, maar heb wel helemaal slap gelegen van het lachen. “
“Ik kwam vaak bij een vriendin en kon het goed vinden met haar gezin. Ik kon daar bij wijze van spreken blijven wonen als ik wilde. Ik leerde in die tijd ook Mariska kennen en wij gingen samen wonen. Mariska had paarden, dus daar moest ik wat mee. Ik kon een boerderij huren in De Weere. De paarden konden daar ook staan, dus ik nam haar mee en vertelde dat we daar gingen wonen. Ze was blij met de plek voor de paarden, maar moest heel erg wennen aan het wonen in een klein, stil dorp. We kregen twee kinderen, Sepp (11) en Joes (9). Zij zijn daar naar school gegaan en op die school hoorde ik van een vrouw uit Sijbekarspel dat er een huisje op de Burgemeester Elmersstraat te koop stond. Ik ben daar heen gegaan en heb tegen die man gezegd: ”Ik geef je een ton voor dit huis en dan mag je alles laten staan.” Dat deed hij en toen woonden we wat meer tussen de mensen. De paarden staan nu bij Rick en Sandra Rood en Mariska zit in het bestuur van de manege op de Tuinstraat.”
“Ik kan nu echt genieten van de rust. Ik werk veel in Amsterdam en als je dan terug rijdt door de landerijen en je ziet en voelt die rust, dan is dat echt lekker. Aan de andere kant zou een supermarkt in dit dorp wel heel lekker zijn.”
Inmiddels woont hij dus al een tijdje hier en zitten zijn kinderen ook hier op school. Ook voetballen ze beiden bij DESS. Joes in de JO10 en Sepp in de JO13. Daar komt ook de link met DESS om de hoek kijken, want welke functie heeft hij bij DESS?:
“Ik ben definitief interim-trainer bij de JO13. Sepp is gek van voetbal en zijn vriendjes komen ook bij ons over de vloer, dus ik wist vooraf wat voor jongetjes er in dat team zaten. Dat zijn gewoon goeie gasten bij elkaar. Ik ben echt van die jongens gaan houden en kijk ook zeker alle thuiswedstrijden en soms de uitwedstrijden. Ik overleg met coach Maarten en dan weet ik waar ik op moet trainen of ik vertel hem wat we geoefend hebben, zodat hij dat in de wedstrijd kan laten terugkomen. Het is prachtig om dingen in de wedstrijden terug te zien die we op de training geoefend hebben. Daar kan ik echt van genieten. Ik krijg er inmiddels ook echt energie van.”
“Vroeger toen de jongens klein waren was ik niet veel thuis. Ik werd op m’n 23e vader en was toen gewoon nog jong. In mijn werk was ik ambitieus en daar ging ik ver in. Mariska nam de moederrol fantastisch op zich, dat deed ze echt heel goed, en ik was veel aan het werk.”
Is het nog wat geworden met die ambities op werkgebied?
“Toen ik 19 was ben ik voor mezelf begonnen als ZZP’er. Als timmerman had ik genoeg werk en heb ik me opgewerkt tot aannemer. Ik koop nu oude panden op en maak daar weer wat moois van om te verkopen of lege kavels en bouw daar een nieuw huis op. Op die manier heb ik niet meer te maken met klanten die allerlei eisen en wensen hebben, maar maak ik gewoon wat ik er zelf van wil maken en zet dat te koop. In deze constructie heb ik minder gezeur en kan ik maken wat ik zelf wil. Dat geeft ook rust, waardoor ik meer tijd heb voor mijn vrouw en kinderen en om op mezelf te letten.”
We hebben tijdens ons gesprek over nog veel meer onderwerpen gehad en ook goed gelachen. Deze vrolijke man en vol energie en zijn gezin zijn een aanwinst voor het dorp, al wonen ze er inmiddels al een tijdje. De spelers van DESS JO13 zijn allemaal gek op hun trainer en hij zit boordevol ideeën om het team nog veel beter te maken. Dat belooft nog wat…..
