In de vorige nieuwsbrief was al te lezen dat we goed waren begonnen aan dit seizoen. De eerste drie wedstrijden wonnen we. De vierde wedstrijd ging ook goed. FC Medemblik MO17-2 deed erg z’n best om te winnen, maakte een mooi doelpunt, maar uiteindelijk waren wij toch wel een stuk beter. Na doelpunten van Maria (2x), Manouk (2x), Julia, Jasmijn, Femke en Noa wonnen we met 8-2. Ik heb veel mooie aanvallen gezien en ook mooie doelpunten van ons.
Een week later kwam Succes bij ons op bezoek. Dit jonge team was ook geen probleem: 8-0. Maria (2x), Noa (2x!), Manouk, Esmee, Jasmijn en Lianne schoten de ballen erin.
In de week daarna mochten we aan het kampioenschap gaan denken. We moesten alleen nog tegen Spartanen en zelfs als we 5-0 verloren waren we op doelsaldo nog kampioen. Van onderschatting en gemakzucht was geen sprake. Van Spartanen wilden we heel graag winnen.
Ik stelde op de training voorzichtig een vraag: “Stel dat we kampioen worden, hoe zouden we dat dan gaan vieren?” De antwoorden gingen van het ene uiterste (“Het zijn maar 6 wedstrijdjes, dus als ik een high-five krijg, vind ik het eigenlijk wel prima.”) naar het andere uiterste (“Ik ben nog nooit kampioen geworden, dus ik wil een feest met confetti en muziek en taart.”). Voor allebei de ideeën viel iets te zeggen.
Eerst de wedstrijd tegen Spartanen maar eens spelen. Er zat best wat spanning op de wedstrijd. Spartanen had alles uit de kast getrokken om toch nog de eerste plaats te veroveren. Op de fiets vertrokken we naar Wognum en daar moesten we 9 tegen 9 spelen, omdat Spartanen een 9-tal is. Het veld wordt dan iets verkleind en wij hebben dus wat meer wissels dan normaal. Hierop waren we voorbereid en uit betrouwbare bron had ik behoorlijk wat informatie over Spartanen binnen gekregen. Het plan werkte op zich goed. De verdediging had alles onder controle en hun snelle, gevaarlijke spits werd gezamenlijk afgestopt. We kwamen (ondanks dat Spartanen zich flink had versterkt) op een 0-2 voorsprong door twee assists van Chloë. De eerste was op Maria, die de bal er lekker hard inschoot, de tweede op Esmee, die de bal er juist zacht en precies binnenkant paal inschoot. Daarna maakte Spartanen er ook twee en gingen we met 2-2 de rust in.
In de rust ging het vooral over de scheidsrechter die op de hand van Spartanen leek te zijn, de versterkingen van Spartanen die opeens meededen en meer zaken waar we geen invloed op hadden. Het enige wat we konden doen was keihard werken, ons niet teveel laten afleiden en zorgen dat we hier met een kampioenschap weer vandaan zouden gaan.
Als coach ben je weleens trots op een mooie verdedigende actie, een mooie aanval of een prachtig doelpunt, maar echt trots ben je pas als je je meiden ziet knokken voor wat ze waard zijn. In de tweede helft heeft iedereen alles gegeven, verdedigde iedereen, vielen we met z’n allen aan en ondanks vreemde beslissingen van de scheidsrechter, de invallers van Spartanen en de frustratie die bij sommige meiden steeds groter werd sleepten we het kampioenschap binnen. De wedstrijd verloren we met 4-2, maar het kampioenschap was voor ons.
Na het laatste fluitsignaal knalden we de speaker aan en was het “We are the champions” goed te horen bij onze dug-out. Toen we naar de overkant liepen, was daar een spandoek van
DESS VR1 voor ons te zien en kregen we de felicitaties van alle ouders en andere supporters die speciaal voor ons naar Wognum waren gekomen. In de kleedkamer hoorden we naast ons Spartanen juichen om de gewonnen wedstrijd, maar konden wij ons laten horen voor het kampioenschap.
Na het omkleden fietsten we terug naar DESS, waar we taart konden eten en gezellig met z’n allen rond de tafel zaten om het over van alles en nog wat te hebben. Na een vervelende wedstrijd toch een gezellige afsluiter.
De cijfers van de eerste 6 wedstrijden:
Doelpunten: Assists:
Maria 8 Maria 6
Julia 5 Julia 3
Jasmijn 4 Jasmijn 2
Noa 3 Esmee 2
Esmee 3 Inge 2
Manouk 3 Chloë 2
Lianne 2 Lianne 1
Femke 2 Manouk 1
Inge 1 Femke 1
Chloë 1 Tara 1
Noa 1
