Vorige week thuis, mooi weer, iedereen was er behalve Yuiel, die een familiefeestje had. Onze scheidsrechter was deze week Stijn. Stijn stapte keurig in trainingspak, met bal, notitieboekje en stopwatch het veld op en ontdekte bij de aftrap dat hij zijn fluitje was vergeten. Ervaren als hij is, wist hij de wedstrijd evengoed gestart te krijgen om vervolgens langs de kant iemand te vinden met een reservefluitje, zodat hij verder foutloos de wedstrijd kon leiden.
In de wedstrijd zelf, inmiddels gaande, had Daan het er maar druk mee. Hij was zowel voor als achter te vinden en wist onderwijl 6 keer te scoren. Pé en Quincy scoorden ook allebei een keer. De penalty’s waren weer voor ons: Timo hield ze bijna allemaal. Koploper bij gescoorde penalty’s is op dit moment Matthijs!
Vandaag speelden we uit in Middenmeer. Onze eerste wedstrijd zonder publiek, waarop Joes vroeg of dit soms een oefenwedstrijd was. Dat was tekenend voor de sfeer. De scheidsrechter was een meisje en heette Quincy: daar hadden wij er ook één van. We hadden Daan uitgeleend aan de JO11, die jongens tekort kwamen, zodat Joes en Matthijs nu in de spits speelden. Pé hield samen met Quincy achterin alles goed in de gaten en onze jongste garde (Giel, Yuiel en Gerrit) bezette het middenveld, waarbij ze volop tijd vrij konden maken voor het bloemen plukken, vogels tellen en aan elkaar zitten.
Hoewel de stand anders doet vermoeden, stond onze Timo een wereldpartij te keepen. De bewonderende opmerkingen van de Flevo-coach bevestigden dit. In de eerste helft stond het al snel 3-0, maar toen zette Joes ons eerste doelpunt (“zo, mijn werk zit erop”) en Quincy sloot aan met de 3-2.
We hadden vanwege het hoogteverschil van hun spelers met die van ons, onze wissel er stiekem bij geschoven, maar haalden die toch maar weer terug bij deze stand. Pé ging een keer mee naar voren en daar ging onze derde in het net. We gingen de rust in met 5-3.
We kregen limonade en koffie en als vanouds was het in de kleedkamer weer een herrie van jewelste. Tot een speler heel hard riep: 3-2-1 en iedereen zijn mond stijf dicht hield. Muisstil was het! (Het kan dus wel). De coach snapte niks van dit spel en begon te praten, waarop iedereen wees naar degene die het eerst zijn mond had open getrokken: de coach dus.
In de tweede helft hebben we onze wissel maar weer terug het veld in geschoven en hield Timo nog 25 ballen tegen, maar er floepten er ook nog een boel in.
Willie Wortel deed het wel weer goed: die wonnen wij dan weer. En kantine of geen kantine: Timo’s vader zorgde toch voor chips. Volgende week zijn we vrij jongens; op woensdag 14 oktober (in de vakantie) is er het Dirk Broers 4:4 toernooi en dat is superleuk om aan mee te doen.
Anita
