Stel: je bent 62 en je zit (na twee corona-seizoenen) voor en na de wedstrijd tegen DWB JO9 op de bank van kleedkamer 2. De pupillen regelen alles zelf, je strikt hier en daar een veter en luistert naar de verhalen, die ze elkaar vertellen. Wat denk je: is er iets leukers dan dit?

We waren met 6 vandaag, want Giel was een dagje uit met opa en oma. Er waren al twee wedstrijden geweest. Eerst tegen Zouaven thuis met Eize Bartels als coach: 6-9 verloren met doelpunten van Yuiel (3x), Gerrit (2x) en Fiene.

De week erna uit tegen Westfriezen: 1-5 gewonnen met doelpunten van Jolien (2x), Yuiel, Gerrit en Joes. Giel was de keeper en Collin alweer de rots in de verdediging.

Deze week moesten we tegen DWB, waarin oude klasgenootjes van Joes speelden. Jolien had inmiddels de smaak van het scoren te pakken. Ze maakte de eerste goal en later samen met Gerrit en een DWB-speler ook de tweede. DWB scoorde ook 2x. Het winnende doelpunt werd dus belangrijk en wie anders dan aanvoerder Joes ging die persoonlijk maken.
Fiene hield vervolgens op één na alle penalty’s en van ons schoten Gerrit, Yuiel en Collin raak.

In de kleedkamer is het altijd feest, winst of geen winst. Meegenomen wafels en snoepjes worden gedeeld, wie z’n handdoek is vergeten, is blij met de team-handdoek of met een punt van iemand anders z’n afdroogtextiel. We kiezen weer vrolijk de volgende was-moeder en wie aangekleed is en z’n spullen bij elkaar gegraaid heeft, begint alvast aan z’n zakje chips, terwijl we onderwijl les krijgen in woordjes uit Eritrea.

Wat denk je: is er iets leukers dan dit?
Nou, ècht niet.

Groeten, Anita