Categorie archieven: Standaard

In het andere stukje over DESS MO15 in deze nieuwsbrief kunt u lezen hoe de MO15 zich bovenaan de ranglijst had gewerkt, maar zou het gelukt zijn? Werd het kampioenschap ook echt behaald?

De foto verraad het al: het is gelukt. Zaterdag 17 mei speelden we tegen Andijk. Allebei de teams moesten nog drie wedstrijden spelen en we hadden een voorsprong van 5 punten op Andijk. Bij winst was het kampioenschap binnen. Vooraf was er een klein beetje spanning of het zou lukken. De coaches hadden ook een moeilijke keuze te maken: bestel je taart als er een kans is dat we geen kampioen worden en de taart niet opgegeten hoeft te worden?

Al snel was Ronald eruit: “Als wij al niet geloven dat het gaat lukken, dan wordt het nooit wat. Gewoon bestellen die taart.” Daar had hij natuurlijk helemaal gelijk in.

Toen de wedstrijd begonnen was, maakten de meiden meteen duidelijk aan Andijk dat er voor hen niks te halen viel. Binnen 7 minuten maakte Lana de 1-0 na een mooie voorzet van Lois, stuurde Maaike Lyra alleen op de keeper af: 2-0 en schoot Lyra van afstand de 3-0 binnen. Nog voordat Andijk kon bedenken hoe ze zouden gaan winnen, stonden ze al op een grote achterstand. Wij speelden de eerste helft verder rustig uit. Roos en de verdediging moesten af en toe flink aan het werk, maar scoren deed Andijk niet voor de rust.

Na de rust wisselden we alle spelers een keer en hadden we het iets moeilijker dan voor de rust, maar uiteindelijk wist de verdediging alles tegen te houden, hielp het middenveld voor en achter en schoot Lotte vlak voor tijd de 4-0 in het doel van Andijk.

Toen de scheids affloot werd er een spandoek het veld op gebracht door het bestuur van DESS en konden er kampioensfoto’s gemaakt worden. Even snel een knuffel aan papa, mama en alle andere supporters die stonden te kijken, omkleden en aan de taart.
Na ons speelde de JO15 en zij konden wel wat versterking gebruiken. Wie kan je dan beter mee laten doen dan een paar kampioenen? Leona, Romy, Mila, Lyra en Jalisa vielen allemaal in bij de jongens, de andere meiden zaten dicht bij de dug-out om ze aan te moedigen. Het hielp: ook de jongens wonnen hun wedstrijd. De rest van het weekend bracht een groot deel van de meiden door op de kermis, dus een perfect teamweekend. Nu nog twee wedstrijden te gaan in de competitie, een voetbalweek en twee toernooien. We hebben ons doel al behaald, maar we kunnen gelukkig nog even doorgaan met voetballen.

Voor de winterstop duurde het lang voordat we in de competitie de eerste overwinning konden vieren. De eerste 6 wedstrijden gingen verloren, maar daarna volgde 3x een overwinning. Na de winterstop wilden we dit graag anders zien en ook punten gaan halen tegen teams die iets hoger staan dan wij en niet alleen tegen de lager geplaatste teams.
We begonnen thuis tegen DWB. De buren uit De Weere kwamen er de eerste helft niet langs, maar na rust konden we ze niet meer tegenhouden. We verloren thuis met 0-3 en dat was na de prima eerste helft toch jammer.

Het probleem van veel spelerswisselingen elke week bleef bestaan. Esmee was weer fit, maar Iris was inmiddels een paar maanden in Nieuw-Zeeland aan het rondkijken en ook Karlijn maakte een tripje van nog wat extra maanden door Azië. Net toen Iris weer terug kwam vertrok Amber. Zo wisselden de afwezigen elkaar af en hadden we gelukkig de beschikking over veel invallers. Een aantal meiden van de MO20 hebben ons al vaak geholpen, reserveleden Alicia en Rosalie staan vaak voor ons klaar en een heel leger aan spelers doet zo af en toe een keertje mee. Inmiddels zitten we op zo’n 38 verschillende spelers die we hebben ingezet dit seizoen. Dat zou je als een probleem kunnen zien, maar het geeft ook aan dat we een leuk team zijn waar anderen graag meespelen.

Na DWB verloren we ook van Westfriezen (4-2), Hauwert (1-2 in de laatste minuten), koploper RKEDO (1-5) en Zeemacht (2-1 vlak voor tijd). In al deze wedstrijden konden we goed meekomen met de tegenstander en leek het dat er punten gehaald konden worden. Uiteindelijk lukte het vaak net niet en dat frustreert. Er werden wat nieuwe ideeën geïntroduceerd om minder tegendoelpunten te krijgen en dat was goed te zien. Met Merel, Margot, Kirsten en Tess meestal in de mandekking en Lisa daarachter werden we week na week moeilijker te passeren. Het middenveld daarvoor maakte het de tegenstander dusdanig lastig dat daar ook weinig schoten meer vandaan kwamen en voorin werd ook geholpen met storen en hard werken. Dit alles leidde tegen WSW tot een 0-0. Saaie wedstrijd? Zeker niet! We hadden hen goed onder controle en dat was vergeleken met de heenwedstrijd (9-2 verlies) een hele verbetering. Het punt voelde voor ons dan ook als winnen en voor hen als verliezen.

De week erna verloren we door een makkelijk gegeven penalty en een goede aanval van Enkhuizen VR1 met 2-0, maar de volgende wedstrijd tegen Enkhuizen VR2 werd ondanks riskant wisselbeleid van de coaches met 5-4 gewonnen.

Op een donderdagavond speelden we de inhaalwedstrijd tegen DWB. In De Weere kwamen we door een eigen doelpunt van DWB (na een goede corner van Lisa) op 0-1 voor. Gelegenheidskeeper Melody hield er een aantal ballen goed uit en ook deze wedstrijd stond de verdediging als een huis. De oud-DESS spits die nu bij DWB speelt liet na de wedstrijd weten: “Ik heb geen bal gehad deze wedstrijd.” Laat dat nou net onze bedoeling geweest zijn….

Na rust maakte Maria na een solo langs drie tegenstanders en een goed hard schot in de verre hoek de 2-0 en we wonnen deze wedstrijd tegen de nummer 4 van de ranglijst. Een prachtige overwinning.
Voor we de laatste wedstrijden speelden was er eerst de verjaardag van vlagger Harm. Hij vierde z’n 25ste verjaardag en nodigde het hele team uit om naar Julianadorp te komen. Na een gezellige avond met zelfs een polonaise van Merel gingen we voldaan weer naar huis, op naar de volgende wedstrijd.

Schagen-uit was weer eens kans op een overwinning. De coaches hadden zich goed voorbereid: “Schagen scoort gemiddeld maar 1x per wedstrijd, wij zelf scoren gemiddeld 1.5 keer per wedstrijd.” Niemand hield zich hieraan: ruststand 3-3….

Na een 1-0 achterstand maakte Iris een 1 tegen 1 duel met de keeper rustig af, combineerden Esmee en Iris ons naar een voorsprong en nadat Schagen weer was teruggekomen zorgde opnieuw een heel mooie combinatie tussen Esmee en Iris voor het volgende doelpunt.
Na de rust hadden we afgesproken wat minder lange ballen te gaan spelen. Vanaf de aftrap schoot Margot de bal van achter helemaal naar voren, waar Amber meteen 4-3 maakte.

Je denkt als coaches wel eens dat je enige invloed hebt op het spel, maar dat valt dus soms een beetje tegen. Desalniettemin waren we allemaal (inclusief coaches) natuurlijk wel blij met het doelpunt. Schagen liet het er niet bij zitten, schakelde fysiek een tandje bij en drong ons terug op eigen helft. Door hard werken hielden we alles tegen en vlak voor tijd onderschepte Merel een bal, speelde Amber aan en zij maakte er 3-5 van.

Na de wedstrijd had de feestcommissie bedacht dat we met z’n allen gingen lunchen in Schagen. Daarna was er een spel waarbij verschillende opdrachten moesten worden uitgevoerd. In twee teams werd er gestreden om zoveel mogelijk munten te verdienen en uiteindelijk bleek 1 flinke sprint van Esmee het verschil gemaakt te hebben.

Een week later de laatste wedstrijd tegen Zouaven. Met een lekker zonnetje begonnen we goed aan de wedstrijd, maar kwamen door een mislukte voorzet van Zouaven op 1-0 achter. Bij rust hadden we dit door een doelpunt van Amber hersteld. Na rust liepen we uit naar 2-1 (Tess K) en 3-1 (Amber), kwam Zouaven terug tot 3-2, maar maakte Iris 4-2. De 4-3 van Zouaven bracht ons niet meer in de problemen en zo wonnen we de laatste 4 wedstrijden van het seizoen. Voorlopig staan we op een nette zevende plaats, maar we zouden nog ingehaald kunnen worden door teams die nog inhaalwedstrijden spelen.

Na de winterstop zijn we weer in een nieuwe poule ingedeeld en we gaan als een speer!
De ene dikke overwinning volgt op de andere en we krijgen nauwelijks tegendoelpunten. We begonnen met een 13-0 overwinning op FC Medemblik met onder andere 3 doelpunten van Lana.
De week erna gingen we naar KSV in Heerhugowaard en daar lukte er eigenlijk niks. We kwamen maar moeilijk aan aanvallen toe, de tegenstander was feller dan wij en hoe langer de wedstrijd duurde, hoe chagrijniger iedereen werd. Resultaat: 2-1 verloren van een ploeg die normaal gesproken niet beter is dan wij.
Gelukkig bleef het bij deze ene uitglijder. Hierna versloegen we Always Forward (5-0), Dynamo (0-8), Strandvogels (0-15 met 7 doelpunten van Lyra), Sporting Andijk (1-4), weer Strandvogels (5-0), weer Dynamo (13-0) en weer Always Forward (3-0).

Gezien de uitslagen lijkt het allemaal makkelijk te zijn, maar vooral tegen Andijk moesten we erg hard werken voor de overwinning. Zonder wissels kwamen we 2-1 voor bij de rust, maar ook in de tweede helft moesten alle zeilen worden bijgezet. Aan het eind van de wedstrijd had iedereen alles gegeven en waren alle hoofden goed rood geworden. Een overwinning waarvoor je hard moet werken voelt na de wedstrijd toch wel een stuk lekkerder dan een hele makkelijke overwinning.

Always Forward probeerde vooral te winnen door (te) hard te spelen en iedereen die ze niet bij konden houden naar de grond te werken. Dit leverde Lois een klap in haar buik op, Lyra verschillende schaafplekken doordat ze over het kunstgras werd geduwd, Mila een pijnlijke enkel en zo kan ik nog even doorgaan. Ook deze wedstrijd wonnen we wel, dus we laten ons niet zomaar aan de kant zetten.

De uitwedstrijd tegen Dynamo wordt vooral onthouden door de scheidsrechter. Zeker niet omdat de beste man slecht floot, want hij kon dat erg goed, maar de kleding die hij daarbij aanhad was toch een beetje afwijkend van wat je normaal bij een scheidsrechter ziet….

Het was carnaval dat weekend en in Ursem deden ze daar goed aan mee. Alle spelers hadden verschillende gekleurde sokken aan, de coach van de tegenpartij liep in een roze konijnenpak rond, maar Mega Mindy als scheidsrechter spande de kroon:

De laatste wedstrijd voor de vakantie was tegen Spirit. Wij stonden inmiddels bovenaan met 24 punten uit 9 wedstrijden. Spirit had 1 puntje minder en was de nummer 2. We hadden inmiddels te maken met wat blessures en misten daardoor Lotte, Julia, Mila en Janou. Dat is best veel als je maar 13 spelers in je team hebt. Gelukkig wilden Maud en Iris ons uithelpen en hebben we er een nieuw talent bij: Jalisa. In haar eerste wedstrijd ooit speelde ze meteen een aantal tegenstanders voorbij en vroeg vaak om de bal. Bovendien schiet ze het liefst met links en is ze dus de enige linksbenige speler in het team.

We speelden een goede wedstrijd. Er werd regelmatig goed gecombineerd, we kregen kansen en ondertussen had de verdediging onder leiding van Romy alles onder controle. Mocht de verdediging een aanvaller een keertje niet tegen kunnen houden hebben we altijd Roos nog. In de 10 wedstrijden die we nu gespeeld hebben in deze poule heeft ze maar liefst 8x geen tegendoelpunt gekregen. Onze verdediging staat dus als een huis.

Lyra schoot voor de rust 2 ballen van afstand het doel in. Na de rust lukte scoren bij ons niet meer. Spirit kreeg iets meer kansen, maar goede reddingen van Roos zorgden ervoor dat we 2-0 voor bleven staan. De grootste kans verprutste Spirit zelf. Nadat Romy in een reactie de bal met haar handen uit het doel haalde, schoot Spirit de penalty die ze kregen op de paal. Zo bleef het 2-0 en staan we nu 4 punten boven de nummer 2.

Drie weken later speelden we weer tegen Spirit en alweer ging het erg goed. Spirit wist nu wel 1x te scoren, maar wij scoorden maar liefst 6x. Een klinkende 1-6 overwinning met 5 doelpunten van Lyra en eentje van Lois, na mooie assists van o.a. Lotte, Lois en Jalisa. Verdedigend stond het ook weer goed, dus voor Spirit viel er weinig te halen.

We krijgen nog een aantal moeilijke tegenstanders, dus we zijn zeker nog geen kampioen, maar we zijn wel goed bezig. Als we zo doorgaan zou het zomaar kunnen gebeuren…..

Onze club kan niet zonder vrijwilligers. Ook dit seizoen zullen er verschillende mensen voor even op de voorgrond treden, zodat we hen beter leren kennen. Deze keer is het de beurt aan: Jack Vlaar (65).

Iedereen die op zaterdag wel eens bij de jeugdwedstrijden komt kijken heeft hem wel eens zien lopen. Meestal sjouwend met doelen en pionnen om de velden klaar te zetten of juist weer op te ruimen, soms gezellig op het terras met een welverdiend kopje koffie.
Als supporter op zondag bij verschillende DESS-teams is hij ook te zien. Meestal onopvallend, hier een daar een praatje en even helpen waar dat nodig is.

“Ik ben zo’n 10 jaar geleden door Ruud van Leeuwen gevraagd om te helpen met het klaarzetten van de velden. Toen Ruud stopte ben ik dat blijven doen, maar toen met Robin van den Bosch. Verder heb ik 1x geholpen bij de groenploeg. Ik had een vrije dag en ben even wezen oefenen. Als ik met pensioen ben, wil ik graag aansluiten bij de groenploeg. Ook heb ik 1x kantinedienst gedraaid. Er kwam iemand niet opdagen en Anita vroeg mij dat te doen. Gelukkig was het rustig en heb ik alleen wat koffie uitgedeeld.”

Behalve deze eenmalige taken, heeft Jack ook heel wat dingen erg lang gedaan: “Zo’n 30 a 35 jaar geleden zette ik altijd koffie tijdens de training van de selectie. Als ze dan klaar waren, konden ze gezellig nog even nazitten. Ook maakte ik in die tijd elke vrijdag alle kleedkamers schoon. Toen waren dat er nog maar vier. Ik woonde toen op het hoekje van de Sportlaan en de Slochter.
Hetgeen ik het langst gedaan heb is het rondbrengen van de Odessa. 40 jaar lang heb ik dat gedaan, terwijl ze destijds m’n broer hadden gevraagd dat te doen. We deden dat in het begin samen, maar al snel kreeg hij het te druk met huiswerk enzo. Toen ben ik het blijven doen tot 2015, want toen verdween de Odessa. Sindsdien hoef ik maar 1x per jaar de Voetbalweek Odessa rond te brengen. In die tijd heb ik ook m’n kruisbanden gescheurd met voetballen, maar toch bracht ik de Odessa rond. Ook was er zo’n 5 jaar geleden een brand op de Westerstraat. Ik moest zowel aan de ene kant, als aan de andere kant zijn. Ik ben uiteindelijk door de brandweer om de brand heen geleid om aan de andere kant te komen en later ook weer terug om weer naar huis te kunnen.” Als je de brandweer zo ver krijgt om het nut van de Odessa in te laten zien, ben je pas betrokken bij je werk. Iedereen wist zelfs toen op tijd wanneer hij of zij verwacht werd bij de Voetbalweek.

“Ook heb ik zo’n 10 jaar gevlagd bij m’n neefje Jaimy en later bij m’n nichtje Mandy. Ik kwam eigenlijk altijd kijken en werd toen gevraagd te vlaggen. Ook elke keer als Jaimy mocht invallen bij DESS 2 werd ik meegevraagd om te vlaggen.”

Zelf heeft Jack ook lang gevoetbald bij DESS. “In 1968 werd ik lid. Ik was toen 9 en speelde m’n eerste wedstrijd op 2e hands schoenen van Jan Kool. Een jaar later was DESS 40 jaar. Bij die gelegenheid kwam de nummer 10 van Ajax (Dick van Dijk, doelpuntenmaker in de Europa Cup 1 finale in 1971) bij DESS langs. Dat pakte ik mooi even mee.”

“M’n eigen carrière leidde van de jongste jeugd tot een paar invalbeurten in het eerste. In 1978 scheurde ik m’n kruisband, maar dat werd pas in 1992 bij een kijkoperatie ontdekt. Toen lieten ze het zo, maar in 1998 bij een tweede kijkoperatie werd besloten dat ik toch een nieuwe kruisband moest.”
Op z’n 17e maakte hij zijn debuut in het eerste. Bij een 5-0 achterstand mocht hij een kwartiertje meedoen. “Ze dachten zeker dat ik er even 5 zou inschieten”, zegt hij lachend.
Meestal werd hij links- of rechtsachter neergezet. Ik moest vaak op de betere spits van de tegenstander en die overal volgen waar die heenging. “Als die spits zei : ‘Heb ik stroop aan m’n reet ofzo’, dan had ik het goed gedaan.” Hij heeft ook lange tijd in de Dirk Brothers gespeeld (DESS 3 in die tijd onder leiding van Dirk Broers). “Het gezelligste team waar ik in zat.”

Buiten DESS werkt Jack bij de HVC. “Ik ben daar schoonmaker”, zegt hij bescheiden, maar dat is wel erg simpel omschreven. In de grote machines die daar draaien valt van alles tussen de machines in. In speciale kleding, met behaalde certificaten en veel precisie haalt Jack dat weg, zodat de machines weer verder kunnen. Sinds 2008 doet hij dat.
Daarvoor werkte hij 14 jaar bij de Melkunie in Heiloo. Het machinaal vullen van melkpakken was daar één van z’n werkzaamheden.
De 14 jaar daarvoor was hij actief bij kaasmakerij Aurora in Opmeer. “Toen ik daar kwam voor kennismaking en een rondleiding zag een werknemer mij lopen. Ik was een klein ventje van 55 a 60 kilo. “Die gaat het hier niet lang volhouden.” Dat moet je mij niet zeggen. Dan zet ik m’n tanden erin en zorg ik ervoor dat ik het lang volhoud.”

Hardlopen is zijn grote hobby. Meestal rondjes van zo’n 10 km. Vaak alleen, soms met iemand anders erbij. “Ik kwam op een gegeven moment met last van stress bij een dependance van het RIAGG terecht, Daar begeleidde iemand me, die hardlopen ter ontspanning had aangeraden. We bouwden dat samen op en na een tijdje hoefde ik niet meer te komen. Er waren inmiddels wat andere mensen bij de groep gekomen en omdat ik zo lang kon blijven lopen, werkte dat niet echt motiverend voor de anderen. Ik ben sindsdien altijd blijven lopen. M’n snelste 10 kilometer liep ik net binnen de drie kwartier, maar dat is al een tijdje geleden.”

Jack is typisch zo’n voorbeeld van een vrijwilliger waarvan je er het liefst nog tien hebt: Steekt z’n handen uit z’n mouwen wanneer dat gevraagd wordt, staat voor anderen klaar, zeurt nooit en is ontzettend betrouwbaar. We hopen dan ook met z’n allen dat hij nog lang bij DESS te zien is. Mocht u hem tegenkomen op ons terrein, maak dan vooral eens een praatje met hem. Een woordgrapje komt ongetwijfeld voorbij en verder treft u een erg vriendelijke man.

We gaan lekker, jongens van DESS JO12!
Op één na alle wedstrijden gewonnen, wat niet in de laatste plaats te danken is aan onze onvolprezen, zeer talentvolle keeper: Maxim Petrosian.

Maxim is geboren in Frankrijk, waar zijn ouders destijds woonden.
Zowel zijn vader als zijn moeder zijn echter Armeniërs, wat Maxim ook een Armeniër maakt.
Hij is echter al in Nederland zolang als hij zich kan heugen.

Armenië, waar ligt dat eigenlijk precies?
Dat zijn we even wezen vragen bij de familie zelf. Oma zit er al klaar voor en er wordt thee met taart geserveerd.
Maxim legt uit dat Armenië bij Turkije ligt en ook grenst aan Azerbeidzjan, Georgië en Iran.
De hoofdstad van Armenië is Yerevan. Daar is Maxim twee keer geweest: toen hij 10 en 11 jaar was.
Armenië heeft zowel bergen als vlak land en een klimaat met seizoenen, net als hier, alleen zijn de winteravonden veel kouder en de zomerdagen veel heter dan hier (soms wel 40 graden) .
Armenië is ongeveer even groot als Nederland, alleen wonen daar 3 miljoen mensen tegenover 18 miljoen hier in Nederland.

Waarom is de familie uit Armenië weggegaan?
Oma legt uit dat tientallen jaren geleden er oorlog en dictatuur heerste in Armenië en dat zij daarom naar hier zijn gekomen. Ze vindt het moeilijk om erover te praten.
Maxims vader ontmoette moeder in Frankrijk, maar wilde geen Frans leren en daar blijven.
Hij volgde zijn ouders naar ons land.

Op de vraag wie Maxims favoriete Armeense voetballer is, antwoordt hij:
Henrikh Mkhitaryan, centrale middenvelder bij Inter Milan.
Over de beste voetballer van Nederland heerst geen enkele twijfel: dat is Virgil van Dijk van Liverpool.
Wat betreft Nederlandse keepers is Maxim minder onder de indruk; na lang nadenken koos hij uiteindelijk voor een gouwe ouwe: Edwin van der Sar, waarvan acte.