Een Syriër, een Armeniër, twee Afghanen, twee Nederlanders en twee West-Friese superboeren; dit alles onder begeleiding van twee Hollandse huismoeders (tevens bbhh *) moet toch het recept zijn van een succesvol seizoen.

In Twisk leden we een nederlaag van 4-2, maar dat werd vooral veroorzaakt door het enige meisje bij de tegenstander, klein van stuk maar met een vinnig linkerbeen, dat er lustig op los scoorde. Wellicht zijn onze jongens toch teveel als “heer” opgevoed. En dat is dan weer een compliment.

We worden zonodig qua aantal geholpen door de jongere JO15-spelers, die meteen ook wat ervaring mee brengen.
Zo traden we aan bij Westfriezen op donderdagavond. Sepp en Timo waren mee en het begeleidend Dess-publiek bestond uit Eize, Robin en Jacqueline.

Dess speelde 3-2-2, met aanvoerder Pé als laatste man, geflankeerd door Maxim en Giel, met Timo achter hen op doel.
De broers Hafizi stonden centraal, Yuiel en Joes, later Gerrit, bemanden de voorhoede.
Sepp bleek multi-inzetbaar. Met de rust stond het 0-7.

Westfriezen, hoe gastvrij ook, zag geen kans limonade te regelen in de rust, dus aan het water dan maar met z’n allen. Een kokoskoek erbij deed wonderen.
En, niet te vergeten, de uitdaging, die Eize mee gaf:
“Als jullie er 15 scoren, dan gaan we na afloop naar McDonalds”.
Ze gingen als de brandweer. De een na de andere vloog het doel in, van veel verschillende doelpuntenmakers, terwijl Westfriezen manmoedig probeerde terug te vechten. Ze scoorden zelfs nog twee mooie goals, voor de keeper onhoudbaar.
Nummer 14 was de mooiste: die kwam via een schot van Pé, maar nummer 15 werd de belangrijkste: het ticket naar de Mac.

Nummer 15 liet nog een tijd op zich wachten, maar tenslotte wist Esma deze te maken. Er werd gejuicht of het kampioenschap net was binnen gehaald.
“Als ze de 16de scoren, dan gaat het feest niet door” zo grapte Eize nog, “maar dat weten ze niet”. Gelukkig was de tijd om.
Een gezellig slot van de avond vond plaats op het Obesitas-plein, waar de Mac goede koffie bleek te hebben en heerlijke burgers en waar Yuiel z’n worteltjes nog opeiste bij de balie.
Met dank aan Eize voor het leveren van de bijzondere motivatie en de daaropvolgende traktatie.

Een klinkende 10-1 overwinning volgde nog thuis tegen DWOW, die niet zo goed tegen hun verlies leken te kunnen.

Daarna het Dirk Broers toernooi: altijd gezellig en met veel voetbal en lekkers; goed bezocht door onze JO12-jongens.

* (bbhh = bezigheden buitens huis hebbende)

9 november: Dess JO12 uit naar VVW:

Acht man, keurig op tijd aanwezig. 4 om 4 in de beide auto’s gepropt, naar Wervershoof, waar we een gezellige kleedkamer kregen toegewezen.
Waar nodig ontbijtkoekjes uitgedeeld en telefoons ingenomen, omkleden en naar het veld (gras, gelukkig).
Aldaar was Joes inmiddels de warming-up gestart, waarna een rondootje en het inschieten van keeper Maxim. De JO12 was er klaar voor.
Hierbij mag even gemeld worden dat dit alles zich afspeelde zonder één enkele aanwijzing van de coach; je weet niet wat je meemaakt.

De wedstrijd verliep eveneens bijna vlekkeloos. Er werd goed gespeeld, door iedereen, de jongens hadden oog voor elkaar, het samenspel ging goed en er werd flink op los gescoord.
Dit alles tegen een VVW, dat helemaal niet slecht presteerde en daarbij een irritant goede keeper had.
Maar toch: het werd 3-8 (voor ons dus): de punten gingen mee naar huis.

Super gedaan, jongens, een compliment is op zijn plaats.